O CZYM NIGDY NIE POWIEM SWOIM RODZICOM
konfrontacja / pokaz powarsztatowy
Wydarzenie dla widzów od 14 roku życia.
Tkwię w zawieszeniu między pragnieniem wyrażenia siebie a nieustannym strachem przed osądem. Słowa utykają mi w gardle – milczenie wydaje się łatwiejsze niż tłumaczenie emocji. To moje limbo– stan zawieszenia między słowami a ciszą, pomiędzy pragnieniem bliskości a lękiem przed odrzuceniem. Waham się, gdy mam Cię poprosić o pomoc. Czuje się niewysłuchany. Mój wewnętrzny bunt nie znajduje ujścia. Czego właściwie chcę? To tak, jakby mnie pytali, co chcę na obiad, a ja już dawno nie mam apetytu. Mam siedemnaście lat i wiem, że czegoś ode mnie oczekujecie. Wiem, bo czuję to jak ciężar na ramionach. Spełnienie oczekiwań… to brzmi, jakbym miał wygrać jakąś nagrodę. A ja chce po prostu przestać to słyszeć.
Chcecie, żebym był „dobrym dzieckiem”. Co to w ogóle znaczy? Mam się uczyć, nie spóźniać, nie sprawiać kłopotów, być grzeczny, uprzejmy, szanować wasze zasady? Chcecie, żebym był taki, jakim wy mnie widzicie… ale to chyba nie ja, a ktoś, kto pasuje do waszego idealnego obrazka. Czy spełnione przeze mnie oczekiwania to niespełnione przez was marzenia? Ja wcale nie wiem, czy chcę, czy potrafię być tym wszystkim, kim chcecie, żebym był. Próbuję, ale to nie zawsze wystarcza. I ciągle ten strach, że zawiodę – że nigdy nie będę wystarczająco dobry. Chciałbym czasem powiedzieć wam, co naprawdę myślę, ale boję się, że tego nie zrozumiecie. Że będziecie rozczarowani, zawiedzeni. Mówię sobie, że pewnego dnia, kiedy będę miał swoje życie, może przestanę czuć ten lęk, tę presję. Mam być „kimś”. A ja czasem czuję, że gubię się już teraz, że nie wiem, czy chcę takiego życia. Może nie chcę być kimś. Może chcę być sobą. I chyba chciałbym, żeby to wystarczyło. Chcę przełamać niewidzialne bariery. Chcę nie bać się bać.
Spektakl powstaje we współpracy z młodzieżą w wieku 16-18 lat, która nie boi się stawiać pytań o granice komunikacji, o potrzeby, których wyrażenie wiąże się z ogromnym wysiłkiem i lękiem. To manifest młodych ludzi, którzy mają dość stereotypów i szufladkowania. Spektakl prowokuje do refleksji nad tym, co jako dorośli przeoczamy w codziennych rozmowach z młodym pokoleniem – a co nigdy nie zostaje wypowiedziane. To teatr, który chce słuchać i dać głos nastolatkom, mierzącym się z niewypowiedzianymi słowami, skrywanymi pragnieniami i bólem, o którym nigdy nie mówią swoim rodzicom.
Tobiasz Sebastian Berg
opieka artystyczna: Tobiasz Sebastian Berg
muzyka : Grzegorz Rdzak
dramaturgia: Beniamin Bukowski
przestrzeń: Barbara Binkowska
video: Zuza Krajewska
kostiumy: Edyta Jermacz
Realizacja przedsięwzięcia pn. „O CZYM NIGDY NIE POWIEM SWOIM RODZICOM” objęta jest wsparciem w ramach Krajowego Planu Odbudowy i Zwiększania Odporności w formie grantu z planu rozwojowego w ramach Inwestycji A2.5.1: Program wspierania działalności podmiotów sektora kultury i przemysłów kreatywnych na rzecz stymulowania ich rozwoju. Umowa nr 407/KPO.GRANTY/NIMiT/2024.
„Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Narodowego Centrum Kultury Kultura - Interwencje. Edycja 2024”.
